قرن 19 (اوایل عکاسی): نخستین تلاشها در نورپردازی استودیویی با استفاده از نور طبیعی یا نور مصنوعی ابتدایی آغاز شد. استودیوهای عکاسی در اروپا و آمریکا برای کنترل روشنایی و سایهها ساخته شدند.
دهه 1840–1860: استفاده از نورهای مصنوعی با مدلهای اولیه فلاش و شمعسانها، هرچند که نورهای مصنوعی رسیدن به ثبات و کنترل نسبتاً محدود بود. سنگبنای کار با فلاش و نورهای ثابت گذاشته شد.
دهه 1870–1880: پیشرفتهای چشمگیر در تجهیزات نورپردازی: هالوژنهای آلومینیومی، نورهای خطی و اولین نصبهای نورپردازی قابل تنظیم. مفهوم “استودیو حرفهای” با دیوارهای جداکننده و پسزمینههای ثابت شکل گرفت.
اوایل قرن 20: تولید منبع نور مدرنتر مانند فلاشرها و لامپهای با توان بالا و قابل تنظیم. نورپردازی سهنوری (Key، Fill، Back) به عنوان استاندارد برای پرتره و تبلیغات رایج شد. استفاده از فیلترها، دیفیوزورها و رفلکتورها گسترش یافت.
دهه 1920–1930: ظهور گسترده عکاسی تبلیغاتی و مد در استودیوهای بزرگ. نورپردازی دقیق و کنترلهای کیفی برای نمایش رنگها و بافتها به یک هنر تبدیل شد. استودیوهای بزرگ با فضای عملیاتی گسترده، تیمهای نورپردازی و صحنهپردازی تخصصی شکل گرفتند.
دهه 1940–1960: استانداردسازی بیشتر تجهیزات نور و پسزمینهها. ظهور نورهای استودیویی کانونی و سافتباکسهای بزرگ. از استودیوهای شهرهای بزرگ برای تبلیغات و مجلات استفاده گسترده شد.
دهه 1970–1990: استفاده گسترده از نورهای فلوئورسنت و هالوژنی، بازنگری در طراحی صحنه و Prop-heavy shoots. سیستمهای کنترل نور دیجیتال و فلاشهای پرتوان، امکان نورپردازی دقیق و تکرارپذیری بالا را فراهم کردند. پیشرفتهای ویرایش دیجیتال نیز از ترکیب نور تا پسپردازش پشتیبانی کرد.
دهه 2000 تا امروز: استودیوهای دیجیتال با پلتفرمهای نورپردازی مبتنی بر LED، نورهای قابل برنامهریزی، و کنترل از راه دور. نرمافزارهای طراحی صحنه و LUTهای رنگی برای هماهنگی دقیق رنگها. طراحی استودیوهای انعطافپذیر با دیوارهای متحرک، صحنههای متنوع و امکانات ویرایش سریع، به استاندارد تبدیل شده است.
تاریخچه مختصر عکاسی استودیویی
۰
از ۵
۰ مشارکت کننده
